- ¡Como branquea de lonxe,
como branquea o pombal,
ó pé dos garridos pinos
que doce abrigo lle dan!
¡Que garrido…! Miña nai,
¿de quen é aquel pombal?
-Miña filla, aquel pombal
é o pombal de Pondal.
-¡Ai que pombal tan branquiño!
¡Ai que branquiño pombal!
¡Quen poidera ser pombiña
Do boo pombal de Pondal!
Mira do teu arredor e verás o pombal do que fala este poema no recinto da igrexa do Couto. Achégate. A porta está sempre aberta polo que poderás pasar ó interior para ver a súa curiosa estructura en forma de pequenas celas de pedra, a pía da auga e a mesa onde se esparexían os grans de cereal para alimento das pombas. Prestixio, comida e abono eran os tres beneficios que obtiñan os donos dun pombal.
Por certo, cantas celas hai? Contáchelas?