Sinxela rapaceta,
non me teñas temor,
non son un vagamundo,
non son ningún ladrón.
Xeroglífico ousado
do limo soñador
vou e, ignoto a min mesmo,
escuro enigma eu son.
se quezais estou tolo,
estou tolo de amor;
por eso as boas xentes,
p’ronde vagante vou,
ó ver meu abandono
din con admiración:
«Parece un pino leixado do vento,
parece botado do mar de Niñóns.
Este monolito está colocado no lugar coñecido como Chan das Travesas. Camiño de todolos lugares, por aquí pasaban os mineiros de Titania, cara á fronte, cara ó areal de Balarés; madeireros portugueses cara ó Sur, coa serra do aire ó lombo; e as pescadeiras de Corme, cara ó Norte, molido e paxe ateigado de xurelos na cabeza.
A ruta Pondaliana está chegando ó seu fin para volver ver o esteiro, a ría de Corme e Laxe e o mar da Costa da Morte en todo o seu esplendor desde o Alto das Travesas e do miradoiro do monte Branco